โรงเรียนบ้านหินต้ัง แสงเทียนในป่าเขา

ปฐมบทแสงเทียนแห่งขุนเขา

• ที่ต้ัง

โรงเรียนบ้านหินตั้ง ตั้งอยู่ที่บ้านจะแก ตำบลไล่โว่ อำภอสังขละบุรี จังหวัดการญจนบุรี อยู่ในพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติทุ่งใหญ่นเรศวร ที่เป็นมรดกโลก ห่างอำเภอสังขละบุรี ประมาณ 90 กิโลเมตร ห่างจากจังหวัดกาญจนบุรี 250 กิโลเมตร

สภาพโรงเรียนในปัจจุบันที่ได้รับการพัฒนา

โรงเรียนจะต้ังในป่าทุ่งใหญ่นเรศวร มีเนื้อที่ประมาณ 20 ไร่ ต้ังบนที่ราบ สภาพภูมิอากาศที่นี่เย็นสบายครับ หน้าฝนมากกว่าหน้าแล้ว โดยทั่วไปก็เรียกกันว่า ฝน 8 แดด 4 หน้าฝนฝนจะตกชุกมาก

• การเดินทาง

การเดินทางสู่โรงเรียนบ้านหินตั้งมีหลักๆ สองเส้นทางคือทางอากาศ และทางบก ทางอากาศโดยอาศัยฮอลิปคอบเตอร์ของค่ายสุรสีห์ จังหวัดกาญจนบุรี ที่ต้องขึ้นไปสับเปลี่่ยนกำลังทหารพรานทุก 15 วันโดยต้องขออนุญาตโดยสารขึ้นไป ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นหน้าฝนที่ไม่สามารถเดินทางทางบกได้

การเดินทางโดยฮอที่เขื่อนวชิราลงกรณ

ขึืนสู่น่านฟ้า

ส่วนในหน้าแล้งจะเดินทางโดยรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ (4X4) ซึ่งสามารถเดินทางเข้าได้หลายเส้นทางเช่น ทางบ้านคลิตี้ ผ่านหน่วยป่าไม้ทางทุ่งใหญ่นเรศวร คนในพื้นที่จะเรียกกันว่าเส้นทุ่งใหญ่ แต่ที่นิยมกันมากสำหรับคนในพื้นที่บ้านจะแกคือ เส้นทางสเน่ห์พ่อง จากอำเภอสังขละบุรี ผ่านเขา ผ่านห้วยที่คดเคียวไปมา แต่เส้นนี้หากน้ำมาเยอะ และแรงก็ไม่สามารถเดินทางได้ และอีกทางคือทางพม่า เข้าทางด่านเจดีย์สามองค์เส้นนี้ต้องมีคนนำทาง มีล่ามที่คุยกระเหรี่ยงได้ พม่าได้ยิ่งดี เพราะเราต้องผ่านเข้าประเทศพม่า ลัดเลาะไปตามรัฐกระเหรี่ยง หากไม่มีคนนำทางผมก็ไม่ไปละครับ กลัวถูกจับไปยุ่งกันใหญ่

ครูและผุ้มาเยือนพักระหว่างทางเส้นทุ่งใหญ่

ต้นไม้ล้มขวางทางต้องลงช่วยกันตัดออก

ทางเสน่ห์พ่องพักระหว่างข้ามห้วย

เพื่อนร่วมทาง

ทางพม่าครับกับนายกสมชาย นายกอบต.ไล่โว่

 การเดินทางบางครั้งต้องพบปัญหาเรื่องของต้นไม้ล้มขวางทาง

ยางหลุดขอบในพม่าครับต้องเผาให้เข้าขอบแล้วสูบลมเดินทางต่อ

เข้าหน้าฝนลำห้วยที่เห็นในภาพนี้จะสูงและไหลแรงไม่สามารถข้ามได้ ต้องอาศัยฮอ หรือขึ้นทางทุ่งใหญ่ หรือไม่ก็อยู่โรงเรียนจนกว่าจะหมดฝนครับ

พี่น้องเพื่อนร่วมทางเส้นทุ่งใหญ่

การเดินทางในหน้าฝนจำเป็นครับที่ต้องมีเพื่อนร่วมทางเพื่อช่วยเหลือกันเวลารถติด ผมเคยโดนมาแล้วครับ หน้าแล้งใช้เวลาประมาณ 6-7ชั่วโมงส่วนหน้าฝน ไม่ต่ำกว่า 10 ชั่วโมง เคยออกเดินทางจากโรงเรียนมาสังขละบุรี ออก 10 โมงเช้าถึง ตี 3 กว่ายันสว่างก็มีครับ รถติดต้องช่วยกันดึง วินท์ ลากกันไปครับ













เส้นพม่าเป็นเส้นที่วิ่งง่ายครับเร็วกว่าทางทุ่งใหญ่ เสน่ห์พ่องเป็นเท่าตัว แต่อย่างว่าต้องมีคนนำทาง โขคดีครับที่มีนายกสมชาย นายกองค์การบริหารส่วนตำบลไล่โว่ที่ท่านกว้างขวางช่วยนำทางเคลียร์เส้นทางครับ แต่หน้าฝนก็เอาเรื่องเหมือนกันเคยนอนในป่าพม่ามาแล้วครับ สองวันสองคืน รถติดดิ้นกันทั้งคืนครับ








ถนนไม่ได้โรยด้วยคอนกรีตหรือลาดยางครับ สิ่งไม่คาดคิดเกิดบ่อยมากโดยเฉพาะยางหลุดขอบ ไม่ได้รั่วแต่ลมออกหมด หากยางอะหลั่ยไม่มีเหมือนที่เห็นครับไม่ยางอะหลั่ย ในพม่าด้วย ต้องล้างขอบกะทะให้ดีแล้วเผาด้วยเบนซินให้ยางระเบิดอัดเข้าไปใหม่และเติมลมต่อไปได้ครับ สูบลมต้องเตรียมไปครับ แต่ตอนนั้นท่านนายกไม่มีอะไรเลยครับ ขอทหารกระเหรี่ยงพม่าอย่างเดียว ใจผมก็กลัวเหมือนกันครับเขามาช่วยครับแต่สพาย M16 มาด้วยครับ









ทั้งครูและเพื่อนร่วมทางครับ ชุดนี้ไปกันบ่อยเพื่อขนสัมภาระให้ โรงเรียน ในภาพเป็นหน่วยมหาราชทางทุ่งใหญ่ รอบนั้นลูกน้องผมร่วงจากรถครับเนื่องจากรถกระแทกแรงจับไม่มั่น อย่างว่าครับครูใหม่

ถึงกลางคืนมืดแค่ไหนก็ไปครับ เติมน้ำมันระหว่างทาง

กับเสมา(ครูกล้วย)เพื่อนร่วมทางตลอดกาล

การเดินทางเราคาดการณ์ไม่ได้ ว่าจะเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม บางทีมืดระหว่างทางหากรถติดบ่อยน้ำมันก็สิ้นเปลืองต้องพกไปด้วยครับเติมกันไปในป่าเพื่อให้ถึงเป้าหมาย










คนเสื้อม่วงครับ เสมา (ครูกล้วย)ผู้ชำนาญเส้นทาง นักขับ 4X4 ในป่านีั้มืออาชีพครับผมได้เรียนรู้การขับรถในป่าจากครูกล้วย และทุกวันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนร่วมทางตลอดหากเดินทางช่วงวันหยุดครับ

ลัดเลาะตามซอกเขาบ้างในบางพื้นที่ เส้นเสน่ห์พ่อง ตรงนี้เรียกกันว่า เขางู

ลงช่องเขางูทางเสน่ห์พ่อง จุดนี้เป็นจุดที่่น้ำลึกครับหน้าฝนน้ำขึ้นสูงนักขับทั้งหลายค่อนข้างกลัวครับเครื่องจะนอ๊อคเอาครับ

เจ้าภูขาว (ชื่อรถครับ)เพื่อนคู่ใจ

เจ้าภูขาวคันนี้ได้รับจัดสรรจาก สพฐ.ครับ เข้าป่าต้ังแต่ป้วยแดงเลยครับ

ค่อยหยอดครับ หินที่นี่คมมาก มีสิทธิ์ยางรั่วได้หากไม่ระวัง

ต้องค่อยๆหยอดครับบริเวณนี้หินคมครับ อาจทำให้นยางรั่วได้ เรื่องยางสำคัญต้องรักษาให้ดีครับ

วิ่งไปตามลำน้ำ

ตามลำห้วยทางเสน่ห์พ่อง วิ่งสวนลำน้ำในขาขึ้นหากกลับเมืองก็วิ่งตามน้ำครับ ไต่หินไปเรื่อยๆบริเวณนี้ค่อนข้างยาวหน่อยครับ

ร่องเริ่มลึกแล้ว

เข้าหน้าฝนถนนเริ่มเปลี่ยนไม่เป็นถนนครับ เป็นร่องลึก คนในพื้นที่กลัวมากคือนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวเพื่อความสนุกสนานมาปั่นเล่นให้เกิดร่อง รถเราในพื้นที่ไม่ได้ดีเหมือนรถคนมีตังในเมืองที่มาเล่นรถพังดีใจกลับบ้าน แต่พวกเราต้องเดินทางบ่อยใช้ถนนสัญจรไปมา ติดต่องาน ทำงาน ทำมาหากิน เจอร่องลึกก็ลำบากครับ พังหักไปตามกัน











ร่องเริ่มลึก ดีที่ยกสูงหน่อยไม่งั้นติดท้องก็ต้องขุดกันละ

บางที่ร่องจมล้อเลยทีเดียวครับ ต้องระวังในร่องบางทีมองไม่เห็นมีหินแหลมเบียดข้างล้อก็รั่วได้เหมือนกันครับ

มีหนืดมีเหนียวบ้างตามสภาพดินครับ การเดินทางที่แสนลำบากบางคณะมาครั้งเดียวครับ ไม่มาอีกเลย